İSTANBUL
Oyuna, seyircilerin arasından başlıyorum. Bu sefer de, bir şarkı mırıldanarak ve seyircileri selamlayarak yavaş yavaş sahneye doğru yaklaştım. En ön sıraya geldiğimde protokol koltuğunda oturan bir izleyicim uyumaktaydı. Ne yaparsınız? Hiç bir şey. Kim bilir nasıl geçti günü diye düşündüm.
Yola devam dedim kendime o an. Önünden geçtim ve hafif bir horlama sesi...Yüzüne baktım. Çok huzurlu hafif bir gülümseme vardı yüzünde.Demek ağır bürokratik gününün sonrası rahatlık alanı oluşturmuştu salonun karanlığı.
Oyuna devam. 1.Sahne. 2.Sahne,3. derken,yükselen bir horlama sesi...Latife Hanımın birden var gücüyle ‘’ Mustafa Kemal salonda!’’, Diye bağırmasıyla, uyuyan protokol'un yerinden zıplaması, gözlerinin açılması ve şaşkınlıkla sağına soluna bakması bir oldu.
